از دست هرکسی که نباید سبو گرفت...

وسایلمان گوشه سالن روی هم چیده شده. حالا که انقدر نزدیک شده‌ایم بی‌طاقت شده‌ام. هنوز باورم نشده هوای این شهر را به سینه می‌کشم. می‌گویند صبر کنید جاگیر شوید و بعد همه باهم می‌رویم. این هم از دلایلی است که سفر با کاروان را دوست ندارم. دست و پایم بسته می‌شود. چاره‌ای نیست. باید صبر کنیم. به طبقه سوم می‌رویم. تا نهارمان را بخوریم، اتاق‌هایمان هم آماده شده. وسایلمان را برمی‌داریم و به اتاقی در راهروی راست طبقه اول هدایت می‌شویم. اتاق چنگی به دل نمی‌زند اما ما برای اتاق نیامده‌ایم. مهم آب و هوا و خاک این شهر است. کمی دراز می‌کشیم. هم‌کله می‌گوید بهتر است آماده شویم. می‌گویم انگار هنوز آمادگی ندارم. در دل می‌ترسم نکند خستگی راه نگذارد اشک بریزم که اشک نشانه اذن است. می‌گوید اگر بخواهی صبر می‌کنیم. اما نه، اشتیاقم بر ترس‌هایم غلبه می‌کند.  با بقیه گروه از لابی هتل راه می‌افتیم. به کوچه و خیابان‌ها نگاه می‌کنم. حواسم همه جا هست و هیچ جا نیست. وارد شارع العلقمی که می‌شویم سر بالا می‌گیرم. آن رو به رو، زیر یک گنبد طلایی با پرچم قرمز، نوشته‌اند: السلام علیک یا ساقی عطاشی کربلا

باورکردنی نیست. آرزویم بعد از چهار سال دوری از عکس‌ها بیرون آمده و روبه‌رویم ایستاده؛ باشکوه و رویایی!

شوری اشک که به لبانم می‌رسد می‌فهمم ترس‌هایم تماما بیهوده بوده...

 

پی نوشت: نوشته شده در روز شنبه 9/دی/1402 – به شرط لیاقت، نائب الزیاره و دعاگوی دوستان وبلاگی بودم.

پی نوشت2: عنوان متن، مصرعی است از شعر علی اکبر لطیفیان با عنوان علمدار. در ادامه متن کاملش رو می‌ذارم. خوندنش خالی از لطف نیست.

 

تا می‌شود ز چشمه توحید جو گرفت

از دست هرکسی که نباید سبو گرفت

 

تو آبی و به آب تو را احتیاج نیست

پس این فرات بود که با تو وضو گرفت

 

کوچک نشد مقام تو، نه تازه کربلا

با آبروی ریخته‌ات آبرو گرفت

 

شرم زیاد تو همه را سمت تو کشید

این آفتاب بود که با ماه خو گرفت

 

دیگر برای اهل بهشت آرزو شدی

وقتی عمود از سر تو آرزو گرفت

 

خیلی گران تمام شد این آب خواستن

یک مشک از قبیله ما یک عمو گرفت

 

از آن به بعد بود صداها ضعیف شد

از آن به بعد بود که راه گلو گرفت

 

زینب شده شکسته غرورش، شنیده‌ای؟

دست کسی به کنج النگوی او گرفت

 

در کوفه بیشتر به قَدَت احتیاج داشت

با آستین پاره که نمی‌شد که رو گرفت